VS

Dance is pain, sa ein svenske. Det burde eg tenkt på dåeg låg og vrei meg på eit golv på hafstad i går kveld og banna så smått mens alle mine meddansara såg på. Men det tenkte eg ikkje. Men eg åndeleg næring i form av eit litt omarbeidd Hamletsitat "Shall you lay upon my lap?" og morfin. I stede tenkte eg heller litt stygge og frustrerte tanka. Og så litt AUUUUUUU!

Vi va i full gang på hiphopen. Så fant vi ut at vi skulle ha litt limbo. Først holdt eg stanga, men så skulle visst eg og vere med. Først gjekk det fint. Så *BÆM!* sa det i kneet og så låg eg ved føtene på Henry og huska egentlig ikkje noke særlig anna enn ei intens smerte i kneet, og ikkje minst lyden av kneskåla mi som så kjekt fant ut ho ville ut på tur. Den va litt lei av same miljøet og tok seg like godt eit besøk ut på sida av kneet mitt igjen. Der på utsida va det nok ikkje så kjekt, for denne gangen ville den heim igjen med ein gong. Ka-donk, knekk, sa det. Og så låg eg tydeligvis der.

Det er ikkje så ofte skikkelig sint. Men det hender. Og i går hendte det. Når eg låg der såg eg russeslepp, danseforestilling, hiphop med Henry og kanskje heile russetida hoppe på ein båt og segle til Fiji mens dei vinka og hadde det skikkelig koselig. Det va kanskje rimelig å tru eg hadde tåre i auga fordi det var så vondt, men det va altså langt frå den einaste grunnen. Eg blei sint! Og det var masse tid til å tenke før ambulansen kom. Då rakk eg og å tenke: "Tjoho, dette va tredje gangen. Kortid blir operasjonen?"

Etter at ambulansefolket endelig kom, fekk eg veneflon og morfin (som ikkje hjalp all verden). Heldige meg fekk og ligge på båre og køyre sjukebil. Venninna mi sat foran og hadde bedre utsikt. Sjukehuset tok lang tid. Lega som tar seg Fisherman’s Friend og går seint i gangane og spør kossen eg vil betale der eg ligg og venta på røngten hjalp ikkje akkurat. Det gjorde heller ikkje den andre legen som først nekta meg å overnatte på sjukehuset. Ho ville dope meg på morfin (som dei andre absolutt ikkje ville gje meg meir av sidan eg nok skulle heim) og sende meg heim. Det va visst veldig vanskelig å forstå at sjøl om vi kunne få hjelp til å stable meg inn i bilen der, så va det ikkje så greitt å få meg ut av bilen heime, og i tillegg inn i huset. Morfin va visst svaret på alt. Men vi klarte det! Dessuten: det er auau å ikkje kunne ta voltaren!

Enerom og tv e tingen! Då kan ein sitte å sjå inspector Morse om natta, og forøvrig det som måtte gå av svisjting og seria om dagen. Men i tillegg hadde eg den deilige lyden og følelsen av ei kneskål som hoppa vekk friskt i minne. Skikkelige ekte flashback som va særs ubehagelege! Btw: ka e det me at Mary og Lucy i 7th Heaven har blitt skikkelig blonde?

Den tredje legen, som kom i dag, va faktisk brukande. Sjøl om han kom inn og kneip meg skikkelig hardt på kneet og sa "det gjer ikkje så vondt" når eg skreik, og i tillegg sa eg skulle GÅ inn på eit rom når han skulle forklare røntgenbilda. Takk gud for sjukepleiara som e lit omtenksomme, ellers hadde eg sikkert blitt tvinga itl å jogge ut derfrå. "Det e mange som gjer sånt" sa han, takk mann, det e det heilt sikkert, men eg veit no for faen meg best sjøl om eg klara å gå på foten eller ikkje!? Eg prøva ikkje akkurat å gjere meg dårlig! Og alle legane fastslo me ein gong dei såg på kneet: kneskåla sitte jo der den skal. Som om alt va i orden. Jaha, har eg noken gang sagt at den ikkje skulle vere det..? Det betyr ikkje at smerte plutselig forsvinne.

Men lure mannen tok eit spesielt røntgenbilde som ikkje har blitt tatt av knea mine før. Då fant vi ut at eg hadde visst spesielle kneskåle som va utsette for akkurat at dei skulle hoppe ut. Dette har visst ingen klart å pønske ut dei to andre gangane eg har hatt gleden av turgåande kneskåle? Endå eg tok røntgen sist gong og. I florø riktignok, men likevel:P Så no fant mr Først-Litt-Skummel-Lege ut at eg skulle operere. Vaffal det eine, kanskje det andre og trur eg faktisk. For det va visst og utsett for kneskål ute av kontroll. Men eg vil ikkje opererast i russetida! Då blir eg skikkelig sint ein gong til! Eg måtte vere edru på russedåp grunna kraftig influsensa som enno ikkje hadde gitt seg, og eg veit ikkje om eg klara meg krykkelaus på russesleppet. Eg begynne å tenke litt sånn: ka har universet imot meg egentlig? Eg e berre ein fisk som vil bli russ.

Eg fekk besøk, men det va når eg i russestol blei eskortert av mamen og papen på veg ut av sjukehuset, så då blei det eit kort vestibylemøte der vi fekk snakka litt og eg klarte å glømme å gratulere ei god venninne me bursdagen. Det e sånt ein kjem på når ein nettopp har kjørt. Så har eg fått vite at det visst berre va turnuslega som sulla rundt i går, ein i paralellklassen min va nemlig og så heldig å ende på legevakta i går. Så då hadde jo eg og Ina noken å tyte litt me der. Han måtte visst inn igjen i dag, for dei skjønte ingenting der i går. Beroligande:P

I morra e det tid for å prøve å få taxi til skulen på torsdag og fredag. Tjoho.. ein må huske på alt sjøl når ein ligge inne, og dette her klarte jo eg å glømme. Men det går betre:) Og no har ein no vaffal funne ut ka som er grunnen til mitt uheldige kne. Aldri så gale at det ikkje er godt for noke! Og Ina e min engel, så snill og omtenksom:) mamman min på sjukehuset som veit å passe på, og seie ifrå!

Og viss noken lurte: No må ein kjøpe krykke på sjukehuset viss ein treng. Heldige meg (eller egentlig nettopp uheldige meg) har jo seff krykke heime sjøl. Dette va visst ganske uvanleg og småartig for sjukehusfolk:P

Eg syns derimot at det e morsomt at eg har fått ein megagiga boks med smertestillande, ala Pinex Forte!